Sierpniowy numer Diabetyka

POCZYTALNIA

Złamania szyjki kości udowej u diabetyków

Zaburzenia snu a kontrola glikemii

Przebieg nadciśnienia w cukrzycy

Na zdrowe oczy

Od czego zależy efekt odchudzania

Poziom potasu we krwi a cukrzyca

Wytyczne w sprawie wysiłku fizycznego

TEMAT NUMERU

Polineuropatia cukrzycowa w zaleceniach

Ból neuropatyczny

ROZWAŻANIA O CUKRZYCY

Cele terapii żywieniowej w cukrzycy

Piramida życia w zgodzie z cukrzycą (cz. 4) – Cele zdrowotne i terapeutyczne

POD LUPĄ

Owoce i cukrzyca

Afty jamy ustnej

LEKARZ ODPOWIADA

Zakażenie dróg moczowych

ABC INSULINOTERAPII

Podawanie insuliny (cz. 3)

ZDROWO ŻYWIENIOWO

Kuchnia włoska na polskim stole

Przepisy kulinarne

BLIŻEJ NATURY

Niezłe ziółko… Kasztanowiec zwyczajny

WARTO WIEDZIEĆ

Pułapki codzienności z cukrzycą


TEMAT NUMERU

Polineuropatia cukrzycowa w zaleceniach

Polineuropatia jest najczęstszym przewlekłym powikłaniem cukrzycy. Przyczyną tego powikłania jest duże stężenie glukozy we krwi, w wyniku którego tworzą się tzw. końcowe produkty glikacji. W wyniku tego procesu (nieenzymatycznego przyłączania się cukru do wolnych grup aminowych białek) dochodzi do zmian w nerwach, takich jak zanik osłonek nerwów (demielinizacja) czy zmiany w samych włóknach nerwowych.

Pacjenci chorujący na cukrzycę typu 1 przez pięć lub więcej lat oraz wszyscy pacjenci z cukrzycą typu 2 powinni być corocznie oceniani pod kątem polineuropatii obwodowej na podstawie wywiadu lekarskiego i prostych testów klinicznych. Objawy różnią się w zależności od klasy włókien czuciowych, których dotyczą. Najczęstsze wczesne objawy są wywołane przez zajęcie małych włókien i obejmują ból i dysestezję (nieprzyjemne uczucie pieczenia i mrowienia). Zajęcie dużych włókien może powodować drętwienie i utratę czucia ochronnego. Objaw ten wskazuje na obecność dystalnej polineuropatii czuciowo-ruchowej i jest czynnikiem ryzyka owrzodzenia stopy cukrzycowej.


ROZWAŻANIA O CUKRZYCY

Cele terapii żywieniowej w cukrzycy

Zalecenia dietetyczne uwzględniają ogólne zasady prawidłowego odżywiania, powszechnie uznane i poparte rożnymi badaniami naukowymi. Jednak nie możemy zapominać o naszych indywidualnych potrzebach żywieniowych, uwarunkowanych stanem zdrowia, masą ciała, wiekiem, stylem życia (aktywny czy bierny) itd. Dlatego tak dużo się mówi o  indywidualizacji terapii żywieniowej, co bardzo mocno podkreślają towarzystwa diabetologiczne. Ogólnie, celem dietoterapii w cukrzycy jest kontrola jej przebiegu oraz schorzeń współistniejących.

Nie można przecenić znaczenia podstawowych wytycznych dotyczących zdrowej diety. Czyli bogatej w składniki odżywcze zawarte w warzywach, owocach, roślinach strączkowych, chudym białku (pochodzenia roślinnego i zwierzęcego – chude mięso, ryby i drób), orzechach, nasionach i produktach pełnoziarnistych.

Szczególnej uwadze polecamy metodę „zdrowego talerza”. Obrazuje ona skład posiłku, przygotowanego wg podstawowych zasad prawidłowego odżywiania. Talerz o średnicy 22–23 cm dzielimy na części:1/2 talerza zapełniają warzywa nieskrobiowe, 1/4 talerza – białko (mięso, ryby, drób, tofu) i 1/4 talerza – węglowodany (ziemniaki, kasza, ryż, makaron).


POD LUPĄ

Owoce i cukrzyca

Główny cukier zawarty w owocach, zwany fruktozą, jest szybko wchłaniany, a następnie przekształcany przez wątrobę w glukozę i uwalniany do krwiobiegu. Tak więc owoce mogą powodować wzrost poziomu glukozy we krwi. Jednak zawierają one również błonnik, czyli składnik odżywczy, który spowalnia trawienie węglowodanów i pomaga w kontrolowaniu glikemii.

Różne owoce zawierają różne ilości fruktozy, glukozy i błonnika, co oznacza, że rodzaj spożywanego owocu determinuje jego wpływ na poziom glukozy. Cukier występujący w owocach różni się od zwykłego cukru dodawanego do przetworzonej żywności, napojów gazowanych itp. Ponieważ węglowodanom w owocach towarzyszą błonnik, witaminy i minerały, spożywanie owoców (z umiarem) inaczej – i wolniej – wpłynie na poziom glukozy we krwi niż jedzenie słodyczy.


WARTO WIEDZIEĆ

Pułapki codzienności z cukrzycą

Niektórzy doskonale żonglują dawkami na wszystkie spożywane posiłki, utrzymując prawidłową glikemię, ale jeśli ich sposób odżywiania i styl życia wymagają podania 100 i więcej jednostek insuliny na dobę, nie jest dobrze. Oczywiście są sytuacje, w których organizm wymaga tak dużej ilości leku, np. w okresie dojrzewania nastolatków w trakcie ciężkiej choroby infekcyjnej czy przyjmowania sterydów. Musimy jednak pamiętać, że insulina jest hormonem anabolicznym, czyli budulcowym – transportuje glukozę do komórek mięśniowych, dożywia je i tym samym buduje tkankę mięśniową. Odpowiada więc za rozwój organizmu. Jest też inna strona wzrostowego (anabolicznego) działania insuliny – wpływa na budowę także tkanki tłuszczowej, a więc będzie sprzyjać tyciu. A gdy w organizmie gromadzi się nadmiar insuliny, to rośnie apetyt. Czyli – im więcej jemy, tym większe dawki insuliny sobie podajemy, a im więcej podajemy insuliny, tym bardziej jesteśmy głodni – i koło się zamyka.

Nadmiar insuliny wynikający z częstych i dużych dawek insuliny (posiłki tłuste, z dużą ilością węglowodanów, przekąski, szczególnie w postaci węglowodanów prostych) u wszystkich – i zdrowych, i tych z cukrzycą – może prowadzić do insulinooporności, czyli do słabszej reakcji organizmu na działanie insuliny.

Magazyn społeczno-medyczny

Diabetyk

Zachęcamy do zapoznania się z poprzednimi numerami naszego miesięcznika.

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany.

Skip to content