Lutowy numer Diabetyka
POCZYTALNIA
Probiotyk jakich mało
Fizjoterapia w leczeniu cukrzycy
Cukrzyca a miażdżyca tętnic obwodowych
Refundacja od 1 stycznia br.
Konieczność leczenia nadciśnienia
TEMAT NUMERU
Interakcje lekowe w terapii cukrzycy
ROZWAŻANIA O CUKRZYCY
Wiedza i skuteczna samokontrola
Dwa typy cukrzycy naraz
Piramida życia w zgodzie z cukrzycą (cz. 20) – Chcę mieć dobrze wyrównaną cukrzycę!
POD LUPĄ
Przewlekłe niedokrwienie kończyn dolnych
Seksualność z innej perspektywy
LEKARZ ODPOWIADA
Zaburzenia erekcji
ZDROWO ŻYWIENIOWO
Nie więcej niż 5g soli dziennie w diecie…
Przepisy kulinarne
BLIŻEJ NATURY
Niezłe ziółko… Żywokost lekarski
WARTO WIEDZIEĆ
Które diety są najzdrowsze? Ranking
TEMAT NUMERU
Interakcje lekowe w terapii cukrzycy
Taka sytuacja: przyjmujemy leki przeciwcukrzycowe wg zaleceń lekarza, nie zmieniamy nic w diecie, robimy wszystko dokładnie tak, jak wcześniej. A tu, niespodziewanie, glikemia zaczyna skakać jak szalona, i zupełnie nie wiemy, dlaczego?
W dobie polifarmakoterapii – i często leczenia przez kilku specjalistów – należy być niezwykle czujnym w przypadku dołączania nowych leków do terapii. Zwłaszcza diabetycy jako osoby z chorobą przewlekłą, stale przyjmujący leki określonych grup, powinni uważać na potencjalnie szkodliwe zależności między substancjami. Każdy kolejny lek wprowadzany do organizmu może wywołać niechcianą interakcję. Podczas polifarmakoterapii ryzyko wystąpienia niepożądanych oddziaływań między związkami wzrasta proporcjonalnie do liczby stosowanych środków.
Przyjmowanie wielu leków jednocześnie wiąże się z nasileniem lub osłabieniem ich działania, wyzwoleniem objawów toksycznych, a także wywołaniem efektu farmakologicznego, odbiegającego jakościowo od spodziewanego. Z powodu takiej zależności nie jesteśmy w stanie realnie ocenić stopnia działania wybranego medykamentu, a co za tym idzie skuteczności terapii. Warto więc zwrócić uwagę na każdy nowy lek wzbogacający naszą terapię.
ROZWAŻANIA O CUKRZYCY
Dwa typy cukrzycy naraz
Zdarzają się problemy z rozróżnieniem rodzajów cukrzycy, ale czy możliwe jest, by chorując na jeden typ mieć także i drugi? Owszem. I zdarza się to coraz częściej. Okazuje się, że istnienie cukrzycy typu 1 nie wyklucza wystąpienia cukrzycy typu 2, i co więcej, są spore różnice w leczeniu samej jedynki, a terapii, gdy przy typie 1 pojawia się też dwójka.
„Cukrzyca podwójna” (double diabetes), czasem nazywana też mieszaną, to w ostatnich latach narastający problem, który powoduje znaczący wzrost ryzyka różnego rodzaju powikłań narządowych. Określenie to pojawiło się po raz pierwszy w literaturze na początku lat 90. XX wieku, i opierało się na obserwacji, że u pacjentów z cukrzycą typu 1 i z przypadkami cukrzycy typu 2 w rodzinie, częściej odnotowywano nadwagę i większe trudności z osiąganiem prawidłowych glikemii, mimo wyższych dawek insuliny. Zdaniem autorów jednego z pierwszych badań na ten temat, przyczyną gorszych glikemii była insulinooporność, typowa dla cukrzycy typu 2. (…)
Obecnie uznaje się, że za rozwój insulinooporności i „podwójnej cukrzycy” odpowiadają nie tylko obciążenie rodzinne cukrzycą, ale także czynniki związane ze stylem życia, dokładnie tak jak w przypadku osób z cukrzycą typu 2.
POD LUPĄ
Przewlekłe niedokrwienie kończyn dolnych
Gdy dopływ tlenu do tkanek kończyn dolnych jest chronicznie zaburzony, wskutek upośledzonego przepływu krwi w tętnicach, mamy do czynienia z przewlekłym niedokrwieniem kończyn dolnych. Głównym tego objawem jest chromanie przestankowe, czyli ból nóg pojawiający się podczas chodzenia, który zmusza do zatrzymania się.
Choroba, jaką jest niedokrwienie kończyn bywa podstępna, ponieważ w wielu przypadkach nie daje dolegliwości przez dłuższy czas. Tak więc pacjent nie ma powodu, sygnałów, które skłoniłyby go do wizyty u lekarza. Dolegliwości, których wystąpienie zwykle jest niepokojące pojawiają się dopiero, gdy światło tętnicy zmniejsza się o połowę. Najbardziej typowym objawem jest ból łydek, zwiększający się podczas chodzenia, który szybko ustępuje w spoczynku (chromanie przestankowe). Ból (czasami odczuwany jako zdrętwienie, zesztywnienie mięśni) pojawia się w mięśniach poniżej miejsca zwężenia lub niedrożności tętnicy, nie promieniuje. Zmusza chorego do zatrzymania się i ustępuje samoistnie po kilkudziesięciu sekundach lub kilku minutach odpoczynku.
Nie znaczy to jednak, że skoro ból ustaje, to problem nie jest poważny… Wręcz przeciwnie – niedokrwienie kończyn dolnych, mające przewlekły charakter, może doprowadzić do martwicy (i w konsekwencji do konieczności amputacji).
LEKARZ ODPOWIADA
Zaburzenia erekcji
Impotencja erekcyjna nie należy do rzadkości. Jest uznawana za jedno z powikłań cukrzycy. Zacząć jednak wypada od stwierdzenia, że z wiekiem sprawność seksualna się obniża. W badaniu Massachusetts Male Aging Study stwierdzono, że u mężczyzn w przedziale 40–70 lat występuje pewne pogorszenie w tym zakresie u około 52% badanych osób. A zatem, trzeba tu stosować odpowiednią miarę. Nie wyklucza to jednak występowania zaburzeń – mają one tło organiczne lub psychogenne. W przypadku cukrzycy ten problem występuje realnie i pogłębia się z wiekiem, czasem trwania i stopniem niewyrównania choroby czy obecnością innych powikłań cukrzycy. Obecność tych czynników ryzyka zwiększa zagrożenie wystąpieniem impotencji erekcyjnej. Podobnie niekorzystny wpływ mają zaburzenia związane z powikłaniami dużych naczyń, takie jak nadciśnienie tętnicze, podwyższone stężenie cholesterolu czy palenie papierosów.
Przyczyną impotencji erekcyjnej w cukrzycy są zaburzenia w zakresie tętnic unaczyniających prącie oraz neuropatia układu autonomicznego (uszkodzenie włókien nerwowych zaopatrujących ten narząd). Według badań, jedno z tych zaburzeń stwierdza się u blisko 90% mężczyzn, a oba u około 40%.
ZDROWO ŻYWIENIOWO
Nie więcej niż 5g soli dziennie w diecie…
Towarzystwa naukowe, lekarze i dietetycy zalecają zmniejszanie spożycia soli już od wielu lat. Główną tego przyczyną jest fakt, że ograniczenie soli w diecie zmniejsza ryzyko rozwoju nadciśnienia, a jeśli już ono występuje, ułatwia jego leczenie. Dowodów na to dostarczyło m.in. badanie DASH, w którym opracowano i badano dietę DASH.
Eksperci grupy roboczej do spraw leczenia chorób sercowo-naczyniowych u pacjentów z cukrzycą Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego, wskazują, że nadciśnienie tętnicze występuje u: 80% mężczyzn i 87% kobiet chorych na cukrzycę oraz u 74% mężczyzn i 81% kobiet z nowo zdiagnozowaną cukrzycą i z chorobą wieńcową w wywiadzie.
Osoby, u których występuje cukrzyca, a nawet dopiero stan przedcukrzycowy, są bardziej narażone na rozwój nadciśnienia tętniczego, niż osoby zdrowe. Dlatego dla nich jest szczególnie ważna edukacja dotycząca znaczenia ograniczania soli w diecie. Wiedza ta jest również istotna u osób z cukrzycą bez nadciśnienia, aby zmniejszyć ryzyko jego pojawienia się.
Warto przy tym wiedzieć, że skuteczne obniżenie ciśnienia zmniejsza o 10–15% względne ryzyko zgonu, o 20% ryzyko powikłań w układzie sercowo-naczyniowym, szczególnie udaru (o 35%) i niewydolności serca (aż o 40%), a także opóźnia rozwój choroby nerek.