DIABETYK POLECA
Etapy leczenia cukrzycy typu 2 (cz. 5).
Inne leki przeciwcukrzycowe
Schemat leczenia cukrzycy typu 2 zakłada stopniowanie terapii. Zaczynamy od metforminy stosowanej samodzielnie. Jeśli są przeciwwskazania lub pacjent źle toleruje metforminę, wówczas zaczynamy od innego leku.
Mamy do wyboru pochodną sulfonylomocznika (są one obecnie rzadziej stosowane głównie ze względu na ryzyko hipoglikemii i przyrost masy ciała), gliptyny, inhibitor SGLT-2 lub pioglitazon. Jeśli na późniejszych etapach monoterapia nie wystarcza, to można skojarzyć dwa lub czasem trzy leki. Leki inkretynowe, zarówno bezpośrednio stymulujące receptor GLP-1, jak i hamujące rozkład tego hormonu (grupy omówione w poprzednich artykułach) są zarejestrowane do leczenia w skojarzeniu z metforminą. Z powodzeniem mogą z nią być stosowane także inhibitory SGLT-2. Od pewnego czasu są dostępne preparaty złożone zawierające wymienione skojarzenia gliptyn z metforminą lub flozyn z metforminą.
ROZWAŻANIA O CUKRZYCY
Jak szkolić z cukrzycy kadrę pedagogiczną?
Różne są formy podawania insuliny, jednak znaczna większość dzieci, których nauczycieli szkoliłam, miało pompy insulinowe. To trochę ułatwia sprawę, bo wystarczy nauczyć się programowania prostych komend (czyli wykonywania czynności bardziej technicznej) a nie robienia zastrzyków (czynność medyczna).
Znam jednak nauczycieli, którzy nauczyli się robić iniekcje i nie był to dla nich problem. Czy jest sens uczyć, jak programować bolusy złożone i wymieniać wkłucie? To zależy od ustaleń między nauczycielami i rodzicami, ale myślę, że wymaganie tego od wychowawców to trochę zbyt wiele, podobnie jak wyliczanie dawki insuliny do posiłku czy wymienników. Do tego pamiętajmy, że podejmowanie decyzji terapeutycznych nie należy do obowiązków nauczyciela.
POD LUPĄ
Co na menopauzę?
Soja nie jest jedynym surowcem roślinnym o statusie leku, który jest dostępny dla kobiet w okresie menopauzy. Rośliną, która posiada długą tradycję w łagodzeniu uderzeń gorąca, nadmiernego pocenia się czy zaburzeń snu związanych z menopauzą, jest również Pluskwica groniasta (Cimicifuga racemosa).
Ta północnoamerykańska roślina już przez Indian była wykorzystywana do leczenia „kobiecych dolegliwości”. Stosowana jest nie tylko w zmniejszaniu dolegliwości okresu przekwitania, ale również bolesnych krwawień miesiączkowych. Należy jednak pamiętać, że korzystne efekty stosowania preparatów zawierających wyciąg z kłączy pluskwicy są zauważalne dopiero po 2–3 tygodniach stosowania. Maksymalne działanie następuje po trzymiesięcznej terapii.