Diabetyk | życie z cukrzycą
ZABURZENIA EREKCJI – STUDIUM PRZYPADKU
Wprowadzenie
Ocenia się, że na cukrzycę w zależności od kryteriów, jakimi kierują się lekarze w jej rozpoznawaniu, cierpi 5% całkowitej populacji. Wśród mężczyzn, którzy są dotknięci tą chorobą, o zaburzeniach erekcji donosi od 35 do 75% z nich. Ryzyko, że podobne zaburzenie pojawi się, wzrasta wraz z wiekiem pacjentów. Podobnie zresztą jak w przypadku mężczyzn niechorujących na cukrzycę.
Według National Institute of Health przez zaburzenie erekcji rozumie się niezdolność do uzyskania i utrzymania erekcji. Ten sam Instytut wskazuje, że wspomniane zaburzenie dotyczy od 15 do 30 milionów Amerykanów. W Polsce natomiast jest to około 1,5 miliona mężczyzn. Wśród czynników, które zwiększają ryzyko pojawienia się zaburzeń erekcji wymienia się między innymi: alkoholizm, choroby układu krążenia, depresję czy cukrzycę. Zatem ta ostatnia z chorób jest tylko jedną z wielu czynników, które mogą zwiększać prawdopodobieństwo pojawienia się zaburzeń erekcji.
Mechanizm pojawienia się zaburzeń erekcji jest w przypadku cukrzycy najczęściej wieloczynnikowy. Na pierwsze miejsce wysuwają się czynniki naczyniowe oraz neurologiczne. (Wspominałem o tym na łamach Diabetyka 3/2005).
Najczęściej u pacjentów chorych na cukrzycę dochodzi do sporadycznych niepowodzeń w kontaktach seksualnych. Jedni pacjenci uzyskują wzwód, ale nie mogą go utrzymać, u innych można zaobserwować tylko częściowe obrzmienie prącia. Do całkowitej niezdolności do odbycia stosunku płciowego dochodzi przede wszystkim u tych pacjentów, u których cukrzyca ma przebieg długotrwały. Warte jest tu podkreślenia, że na organiczne przyczyny zaburzeń erekcji może wskazywać ich stopniowe rozwijanie się.
Opis sytuacji pacjenta
Marcin K. jest 50-letnim mężczyzną, żonatym od czterech lat. Jest to jego drugie małżeństwo (pierwsze trwało 25 lat i zakończyło się rozwodem). Pacjent przy wzroście 190 cm waży 120 kg. Cukrzyca typu 2. została u niego rozpoznana przed pięciu laty. Poziom glikemii na czczo wynosił 120-150 mg%, podczas leczenia nie przekraczał 120 mg%.
W początkowej fazie pacjent leczony był glimepirydem 1 mg. Od trzech lat leczony jest wspomnianym lekiem w dawce 2mg. Choroby współistniejące to żylaki podudzia, ze względu na które pacjent przyjmuje rozmaite preparaty wenoprotekcyjne.
