Diabetyk | Terapia
ZABURZENIA SEKSUALNE U DIABETYKÓW
Dyspareunia w przebiegu cukrzycy może być następstwem upośledzonego zwilżania pochwy i jej przedsionka lub wynikiem niedoboru hormonów płciowych żeńskich – estrogenów.
W sytuacji podejrzenia ich niedoboru można określić ich faktyczne stężenie we krwi. Decyzja co do podania doustnego lub miejscowego zastosowania estrogenów zawsze powinna być indywidualizowana. Jeśli nie stwierdza się niedoboru estrogenów, skuteczne powinno się okazać zastosowanie zwykłych żelów zwilżających pochwę, dostępnych we wszystkich aptekach, a nawet zwykłych sklepach (lubrykatorów). Postępowanie lecznicze w celu uzyskania lepszych wyników powinno obejmować pacjentkę i jej partnera.
MĘSKIE SPRAWY
Już dwieście lat temu wykazano, że cukrzyca jest częstym powodem występowania męskiej impotencji. Uważa się, że od 40 do 60% chorych na cukrzycę mężczyzn jest impotentami, a co drugi z nich wykazuje zaburzenia sfery seksualnej. Liczby te świadczą o tym, jak częsty jest to problem, i należałoby zająć się nim bardzo poważnie.
Impotencja występująca u diabetyków może ujawnić się w każdym wieku. Rzadziej występuje w przedziale wiekowym 20–30 lat (25–30%), zaś odsetek diabetyków powyżej 50. roku życia cierpiących na impotencję sięga już 50–70%. Powyższe różnice mogą być następstwem zmian w układzie krążenia spowodowanych nasileniem się procesów miażdżycowych, co szczególnie zauważalne jest u chorych na cukrzycę w starszym wieku. Najczęściej upośledzenie czynności seksualnej diabetyka rozpoczyna się po upływie kilku, a niekiedy nawet kilkunastu lat od momentu rozpoznania cukrzycy (postawienia diagnozy). Najwcześniejszym symptomem jest nieznaczne, choć czasami już od początku zauważalne, zmniejszenie się sprężystości erekcji. Za niepokojący objaw należy uznać epizody impotencji lub osłabienie odpowiedzi na bodźce erotyczne. Stopniowe zmniejszanie się efektywności oraz skrócenie czasu trwania erekcji stają się zauważalne po upływie 6–18 miesięcy od rozpoznania schorzenia.