Po zdiagnozowaniu cukrzycy, w pierwszym etapie leczenia najważniejszymi zaleceniami terapeutycznymi dla osób z cukrzycą typu 2 są: uzyskanie prawidłowych stężeń lipidów, wartości ciśnienia tętniczego oraz normoglikemii. Jeśli za pomocą diety, wysiłku fizycznego oraz tabletek przeciwcukrzycowych nie udaje się osiągnąć prawidłowych wartości stężenia glukozy we krwi, konieczne jest zastosowanie insuliny. To naturalna kolej rzeczy.
Przejście na leczenie insuliną jest momentem stresującym zarówno dla pacjenta, jak i lekarza oraz współpracującej z nimi pielęgniarki. Zjawisko to jest zrozumiałe, gdyż często boimy się zmian i sytuacji, gdy nie wiemy, co nas czeka. Podobne zachowania obserwuje się wśród pacjentów, którzy – z braku wiedzy, a co za tym idzie lęku przed nieznanym – odwlekają moment rozpoczęcia insulinoterapii. Takie podejście stwarza zagrożenie dla zdrowia, a nawet życia pacjenta, dlatego trzeba przezwyciężać w sobie negatywne uczucie lęku.
Aby poradzić sobie z tego typu problemem, najlepiej korzystać z systematycznej edukacji dotyczącej insulinoterapii już w momencie rozpoczęcia leczenia dietą i wysiłkiem fizycznym oraz tabletkami przeciwcukrzycowymi.
Część pacjentów zgłasza, że boi się momentu przejścia na insulinoterapię z powodu strachu przed bólem. Przy czym ból jest najczęściej kojarzony z tym, który pacjent odczuwał w przeszłości w trakcie, np. podawania zastrzyku domięśniowego. A tymczasem nie ma się czego bać, gdyż zastrzyk z insuliną jest mniej bolesny niż np. ból, jaki odczuwa się podczas nakłuwania palca przy badaniu poziomu glukozy we krwi na glukometrze.
RÓŻNE RODZAJE ZASTRZYKÓW
Myśląc o rozpoczęciu insulinoterapii i robieniu zastrzyków, możemy przywoływać wspomnienia nieprzyjemnych obrazów i doświadczeń, z jakimi mieliśmy do czynienia w przeszłości, np. podczas szczepień lub pobierania krwi. Do pobierania krwi lub zastrzyków domięśniowych, np. z witaminami, używa się strzykawek oraz igieł długich i grubych, aby gęsty lek mógł być wstrzyknięty głęboko do mięśnia. Natomiast do zastrzyków z insuliną używa się pomp insulinowych, wstrzykiwaczy oraz bardzo cienkich i krótkich igieł. Przy czym pompy insulinowe i wstrzykiwacze, tzw. peny, w niczym nie przypominają zwykłych strzykawek.
ZMIENIAJ IGŁY PO WSTRZYKNIĘCIU INSULINY
Zastrzyk z insuliną może być prawie bezbolesny dzięki zmianie igły po wstrzyknięciu. Igły do podawania insuliny są jednorazowego użytku i powinno się je wymieniać po wykonaniu wstrzyknięcia. Obecnie igły są tak produkowane, aby pacjent, wstrzykując insulinę, czuł się komfortowo. Na uwagę zasługuje fakt, że do produkcji igieł wykorzystuje się nowoczesną technologię, która polega na powlekaniu ścianki igły silikonem oraz na laserowym ostrzeniu ostrza. Dzięki laserowo wyciętemu ostrzu igła z łatwością przebija się przez skórę, a dzięki silikonowi nie napotyka na opór przy pokonywaniu kolejnych warstw skóry. Na korzyść pacjenta działa również technika tzw. cienkiej ścianki. Dzięki tej technice igły są coraz cieńsze, a zastrzyk coraz mniej wyczuwalny.
