LEKI

Insulina jest hormonem, który ma ogromne znaczenie w regulacji stężenia glukozy we krwi. W warunkach zdrowia hormon ten wydzielany jest bezpośrednio do krwi, a produkowany w sposób pulsacyjny przez komórki beta w trzustce. Największe stężenie insuliny występuje po spożyciu posiłku, najmniejsze w okresie przedposiłkowym i w nocy. Gotowe preparaty mieszanek insulinowych mają za zadanie naśladować ten idealny mechanizm.

FIZJOLOGICZNE WYDZIELANIE INSULINY U OSOBY BEZ CUKRZYCY

Organizm ludzki to precyzyjny mechanizm, w którym insulina jest jednym z hormonów produkowanych przez trzustkę, a ściślej przez komórki ß zlokalizowane w okolicy wysepek trzustkowych.

Ilość insuliny we krwi u osoby bez cukrzycy zależna jest m.in. od wrażliwości komórek na insulinę, wielkości posiłku, natężenia stresu, aktywności fizycznej i innych czynników. Najlepszą metodą sprawdzenia ilości wydzielonej przez trzustkę insuliny, jest badanie peptydu C.
Komórki ß nieustannie produkują insulinę. Stały jej poziom nazywamy stężeniem podstawowym – bazą, natomiast bolusem największy wyrzut insuliny po posiłkach. To właśnie stałe i reaktywne wydzielanie insuliny zapewnia organizmowi równowagę glukozy po posiłkach, jak i w czasie między nimi, np. okresy głodzenia lub przed posiłkiem. Po jedzeniu stężenie insuliny szybko się zwiększa do wartości ok. pięć razy większej niż przed posiłkiem. Istotną rolę odgrywa również szybkość wchłaniania się insuliny do krwi. Stężenie tego hormonu narasta w miarę wzrostu poziomu glukozy we krwi.

Coraz mniej wydolne komórki wydzielają coraz mniej insuliny lub wydzielają ją z opóźnieniem, co skutkuje hiperglikemią poposiłkową, a później hipoglikemią po ok. 3–5 godzin. Jest to już stan chorobowy.

Z punktu widzenia fizjologii ważne jest, aby insulina była wydzielana bardzo szybko do krwi i by równie szybko zmniejszało się jej stężenie do wartości przed posiłkiem.

OBNIŻENIE SPRAWNOŚCI WYDZIELNICZEJ KOMÓRKI ß

Istotnym wskazaniem do stosowania insuliny jest jej niedobór. Stan ten pojawia się po dłużej trwającej cukrzycy typu 2, czasem we wczesnej fazie choroby.

Utrzymująca się przez dłuższy czas hiperglikemia ma działanie toksyczne dla komórek ß. Podając insulinę, by usunąć hiperglikemię, można poprawić sprawność wydzielniczą tych komórek. Dlatego insulinę podaje się okresowo na początku trwania cukrzycy.

U osób z typem 2 choroby insulina produkowana jest coraz wolniej i coraz dłużej, a jej wydzielanie nie jest skoordynowane z przebiegiem zmian glikemii. W przypadku cukrzycy typu 2 jest zachowane wydzielanie insuliny podstawowe i poposiłkowe – jednak zbyt małe pod względem aktualnego stężenia glukozy we krwi. Z tego powodu glikemie są podwyższone. Rozwój cukrzycy typu 2 jest powolny i trwa latami. W późniejszym etapie uszkodzenie komórek ß postępuje i mamy do czynienia z bezwzględnym niedoborem tego hormonu. Utrzymuje się również insulinooporność. W tym okresie leczenie insuliną staje się konieczne.

MIESZANKI INSULINOWE

U osób z cukrzycą typu 2 zaleca się stosowanie fabrycznie przygotowanych preparatów insuliny o fazach uwalniania szybkiej i powolnej. Szybka odpowiada za obniżenie stężenia glukozy we krwi po posiłku, wydłużona pokrywa zapotrzebowanie na insulinę w okresie niskiego poziomu glukozy, np. przed posiłkami.

Preparaty te zostały nazwane mieszankami insuliny. Obecnie istnieją mieszanki insulin analogowych oraz ludzkich. Proporcje insuliny szybko działającej do wolno działającej są różne, np. najczęściej stosowana mieszanka 30/70 oznacza, że znajduje się w niej 30% insuliny szybko działającej i 70% wolno działającej. Mieszanki insuliny stosuje się w różnych schematach raz, dwa lub trzy razy na dobę, najczęściej w skojarzeniu z metforminą.

Facebook
Twitter
LinkedIn
WhatsApp
Email

NAJNOWSZE

Skip to content