EKG – elektrokardiografia – to spoczynkowy zapis elektrycznej czynności serca. Na jego podstawie oceniamy częstość i miarowość rytmu serca, cechy niedokrwienia mięśnia sercowego, cechy zaburzeń rytmu (np. migotanie przedsionków) bądź przewodnictwa (np. blok przedsionkowo-komorowy) w mięśniu sercowym. Można określić również cechy przerostu przedsionków bądź komór serca. Należy pamiętać, że nie zawsze zmiany ujawniają się w zapisie EKG mimo obecności choroby i odwrotnie – obecność zmian w EKG nie zawsze oznacza chorobę serca.
Test wysiłkowy EKG – niezwykle cenne badanie w rozpoznawaniu i prognozowaniu przebiegu choroby niedokrwiennej serca. Polega na obserwowaniu zapisu czynności elektrycznej serca (patrz wyżej), ale w czasie wysiłku. Chory staje na bieżni ruchomej lub na cykloergometrze (stacjonarny rower) i rozpoczyna wysiłek. Stopień obciążenia wzrasta stopniowo – w przypadku bieżni – od spaceru do biegu. Aby badanie było miarodajne, dążymy do uzyskania submaksymalnego obciążenia serca wysiłkiem tj. 220 – wiek (np. 220 minus 65 lat = 155). Taką częstość uderzeń serca na minutę chory powinien osiągnąć na bieżni lub rowerze. Nie zawsze się to udaje (z powodu zmęczenia, zawrotów głowy, bólów kończyn), wówczas mówimy, że test jest niediagnostyczny. W czasie testu lekarz obserwuje, czy w zapisie EKG pojawiają się zmiany świadczące o niedokrwieniu serca. Test należy przerwać zawsze, gdy pojawi się ból dławicowy, duszność, sinica bądź spadek ciśnienia tętniczego krwi. Jeśli zmiany niedokrwienne w zapisie EKG osiągną pewną wartość, mówimy o dodatnim, tj. potwierdzającym niedokrwienie wyniku testu wysiłkowego. Jeśli takie zmiany się nie pojawiają, wynik testu jest ujemny.
Ujemny bądź niediagnostyczny wynik próby wysiłkowej nie wyklucza obecności choroby niedokrwiennej serca, szczególnie jeśli pacjent skarży się na typowe dolegliwości. Należy wówczas pogłębić diagnostykę. Bezwzględne przeciwwskazania do testu wysiłkowego to: świeży zawał serca (pierwsze 2 dni), niestabilna choroba wieńcowa, objawowe zaburzenia rytmu serca, ciężkie zwężenie zastawki aortalnej, niewyrównana niewydolność serca, zatorowość płucna, zapalenie osierdzia bądź mięśnia sercowego, rozwarstwienie aorty. Przeciwwskazania względne do testu wysiłkowego to: zwężenie pnia lewej tętnicy wieńcowej, kardiomiopatia przerostowa, nadciśnienie tętnicze > 200/110 mmHg, nadczynność tarczycy, zaburzenia elektrolitowe, inne schorzenia lub infekcje uniemożliwiające wykonanie próby.
Echokardiografia – jest to ultrasonograficzny obraz serca i dużych naczyń pozwalający na ocenę obecności cech niedokrwienia mięśnia sercowego, także pozawałowej blizny (obszary akinezy, hipokinezy), wrodzonych oraz nabytych wad zastawek serca, zapalenia w obrębie poszczególnych warstw serca, ocenę grubości mięśnia komór i przedsionków, ocenę pod kątem obecności skrzeplin, guzów, płynu w worku osierdziowym i wielu innych patologii. Szczególną opcją badania jest echokardiografia obciążeniowa. Służy do wykrywania spowodowanych niedokrwieniem zaburzeń kurczliwości mięśnia lewej komory. Jest to badanie zarezerwowane dla pacjentów, którzy nie są w stanie fizycznie wykonać wysiłku na bieżni, bądź w klasycznym teście wysiłkowym ujawnili cechy niedokrwienia wymagające pogłębienia diagnostyki. W trakcie badania pacjentowi podaje się dożylnie substancje przyspieszające czynność i siłę skurczu serca. Zamiast obciążać serce wysiłkiem fizycznym, obciążamy je substancją chemiczną. Możliwy jest też wariant tego badania z użyciem elektrody przełykowej wysyłającej impulsy przyspieszające czynność serca, tak jak dzieje się to w czasie wysiłku. Ujawnienie cech niedokrwienia w echokardiografii obciążeniowej może być podstawą rozpoznania choroby niedokrwiennej serca, może też stanowić wskazanie do skierowania chorego na koronarografię.
Koronarografia – to inwazyjne badanie diagnostyczne tętnic wieńcowych (tętnic unaczyniających serce). Polega na założeniu specjalnego cewnika do lewej komory serca (dojście z tętnicy udowej lub promieniowej) i podaniu kontrastu. Substancja kontrastująca (zazwyczaj środki jodowe) natychmiast wypełnia tętnice wieńcowe, a obraz naczyń staje się widoczny dzięki trwającemu w tym czasie prześwietleniu RTG (tzw. skopii). W tętnicach wieńcowych wypełnionych kontrastem widać miejsce, liczbę i stopień ich zwężenia bądź inne anomalie naczyniowe (tętniaki, wady rozwojowe itp.).