Autorzy wykazali, że poziom autonomicznej motywacji do leczenia wzrastał u pacjentów, którzy postrzegali opiekujących się nimi lekarzy i pielęgniarki jako:
- wspierających ich autonomię,
- rozumiejących ich perspektywę patrzenia na określone problemy,
- wyrażających w stosunku do nich pozytywne uczucia,
- umożliwiających dokonywanie wyboru,
- formułujących klarowne komunikaty.
Co więcej, obserwacje wykazały, że wzrost motywacji prowadził do wzrostu poczucia kompetencji u pacjentów, a ten z kolei wiązał się ze znaczną poprawą wyników pomiarów hemoglobiny glikowanej wykonywanych na przestrzeni dwunastu miesięcy trwania badań.
Postawy rodziców a typ motywacji do leczenia u dziecka
W przypadku dzieci i młodzieży istotne znaczenie w rozwoju pożądanego typu motywacji do leczenia ma jakość ich relacji z rodzicami. Dotychczasowe badania koncentrowały się przede wszystkim na wzajemnych zależnościach między postawami rodzicielskimi czy stylem wychowawczym rodziców a rodzajem motywacji u małych pacjentów. Skupiano się w nich przede wszystkim na aspekcie emocjonalnym dwóch pierwszych z wyżej wymienionych zmiennych. Te dzieci, które określały swoich rodziców jako ciepłych emocjonalnie, akceptujących i rozumiejących, posiadały istotnie wyższy poziom autonomicznej motywacji do leczenia w porównaniu z tymi, którzy rodziców oceniali jako nadopiekuńczych czy odrzucających (zbyt krytycznych, surowych). Przestrzeń, w której dziecko razem z rodzicem może dokonywać wyborów czy podejmować decyzje, w której możliwa jest rozmowa o trudnościach i problemach, a zamiast surowych ocen i krytyki dziecko spotyka zrozumienie i akceptację, sprzyja zaspokajaniu potrzeby bliskości, autonomii i kompetencji.
Karolina Dębska
psycholog kliniczny