DIABETYK POLECA
Diabetycy 26+ wykluczeni z systemu wsparcia
Sytuację pacjentów dorosłych z cukrzycą typu 1 (CT1) można opisać tak: NFZ refunduje zakup zestawów infuzyjnych i pojemników do pompy insulinowej na poziomie 70%, ale – co najważniejsze – tylko tym osobom, które zdołały kupić sobie pompę insulinową z własnych środków (nie jest ona refundowana przez państwo w żadnym stopniu). To jest klucz całej niesprawiedliwości w systemie refundacji. Osób, których stać na taki zakup jest bardzo niewiele w Polsce, a Ministerstwo Zdrowia (MZ) zdaje sobie z tego sprawę. Zaledwie od 2,5 do 3% pacjentów 26+ używa pomp insulinowych. Co ważne, do grupy pacjentów 26+ posiadających pompę insulinową należy zaliczyć też osoby, które pozyskały ten sprzęt w ramach wcześniejszej refundacji, zanim ukończyły 26. r. ż. Ich pompy niedługo stracą czteroletnią gwarancję i prędzej czy później przestaną działać. Zakup nowej pompy dla tych osób nie jest niestety refundowany, co dla większości będzie oznaczało przymuszoną zmianę terapii i powrót do zastrzyków.
ROZWAŻANIA O CUKRZYCY
Wakacyjna insulinoterapia
Częstotliwość pomiarów glikemii zależy od typu cukrzycy oraz intensywności jej leczenia. W okresie wakacyjnym zaleca się częstsze pomiary ze względu na większe ryzyko szybszego zużycia zapasów glukozy, a w konsekwencji – niedocukrzenia. Kontrolując glikemię, możemy decydować o modyfikacjach dawek insuliny odpowiednio do sytuacji. Większą liczbę pomiarów powinny wykonywać osoby, które na urlopie będą smakować nieznane sobie wcześniej, lokalne potrawy, ponieważ może być trudno ocenić ich skład, a więc i dostosować do nich dawkę insuliny. Sprawdzanie stężenia glukozy ma niebagatelne znaczenie w środowisku znacząco odbiegającym od klimatu naszego kraju. Bardzo wysokie temperatury otoczenia mogą nie być obojętne dla przebiegu glikemii, choćby z tak banalnego powodu, jak mocno rozgrzane ciało. W takich warunkach tracimy też więcej wody z organizmu, co również może wpływać poziom glukozy we krwi.
POD LUPĄ
Życie z rozrusznikiem serca
Pacjent ze stymulatorem może obsługiwać takie sprzęty codziennego użytku, jak telewizory, odbiorniki radiowe, suszarki do włosów, golarki elektryczne, pralki, odkurzacze, kuchenki mikrofalowe, komputery, kopiarki, drukarki. Należy zachować odstęp co najmniej trzech centymetrów między stymulatorem a słuchawkami, ponieważ zawierają one magnes mogący wywoływać zakłócenia. Trzeba umiejętnie korzystać z telefonu komórkowego – najlepiej rozmawiać przez zestaw głośnomówiący, a jeżeli nie ma takiej możliwości, to należy pamiętać, aby telefon był trzymany po przeciwnej stronie do stymulatora w odległości około 30 cm od niego. Nie zaleca się noszenia telefonu komórkowego w kieszeni na piersi, lepiej przy pasku lub w torebce czy plecaku.
LEKARZ ODPOWIADA
Wybór leku doustnego
Jeśli przejrzymy aktualne wytyczne leczenia cukrzycy typu 2, to okaże się, że przedstawiają one stosunkowo prosty schemat. U pacjenta ze świeżo rozpoznaną cukrzycą rozpoczynamy leczenie od podania metforminy. Później, w dalszym okresie, jeśli nastąpi pogorszenie wyrównania, to będziemy starali się zintensyfikować leczenie. Czyli pierwszy krok – metformina samodzielnie, drugi krok – metformina + inny lek doustny, trzeci krok – metformina + 2 leki doustne, czwarty krok – metformina + insulina bazowa. Trzeba przy tym podkreślić, że kolejnym krokom farmakoterapii musi za każdym razem towarzyszyć próba ściślejszego przestrzegania diety oraz wdrożenie programu ćwiczeń fizycznych (w zakresie, w jakim pozwalają na to ewentualne powikłania sercowo-naczyniowe). Początek leczenia może też być inny – w przypadku istnienia przeciwwskazań do podawania metforminy lub jej bardzo złej tolerancji, możliwe jest rozpoczęcie terapii od innego leku. Do wyboru są tu: pochodna sulfonylomocznika, gliptyna, inhibitor SGLT-2 lub pioglitazon. Leki te nie są przydzielane na chybił trafił, lecz lekarz na podstawie ich charakterystyki i indywidualnej sytuacji chorego zaleca jeden z wymienionych.
AKTYWNY STYL
Jak ćwiczyć przy nadciśnieniu?
W przypadku nadciśnienia tętniczego (podobnie zresztą jak wielu innych schorzeń) bardzo istotny jest wybór rodzaju aktywności i określenie jej intensywności, odpowiednio do stanu zdrowia. Optymalnym rodzajem wysiłku jest trening wytrzymałościowy – dynamiczny, angażujący duże grupy mięśniowe. Preferowane są tutaj ćwiczenia aerobowe (tlenowe), np. szybki marsz, nordic walking (chodzenie z kijkami), bieg, jazda na rowerze, gimnastyka, pływanie. Podczas pływania ważne jest, aby nie zanurzać głowy pod wodę, bo taki styl pływania powoduje zwyżkę ciśnienia krwi. Osobom z nadciśnieniem nie zaleca się też nurkowania, gdyż grozi ono wysokimi skokami ciśnienia. Inne przeciwwskazane rodzaje ćwiczeń, to wszelkiego rodzaju zajęcia związane z pochylaniem głowy ku dołowi oraz dźwiganie ciężarów. Przy nadciśnieniu zaleca się treningi o umiarkowanej intensywności, w przedziale 40–60% tętna maksymalnego. Zakres ten uznaje się za bezpieczny pod względem możliwości wystąpienia incydentów sercowo-naczyniowych, niezależnie od stopnia nadciśnienia tętniczego.