ABC INSULINOTERAPII
Analogi długodziałające w programie 75+
Zalecenia Polskiego Towarzystwa Diabetologicznego (PTD) inaczej definiują cele leczenia pacjentów z cukrzycą po 65. roku życia, aniżeli u osób młodszych, koncentrując się przede wszystkim na bezpieczeństwie terapii.
PTD zwraca szczególną uwagę na fakt, iż w leczeniu osób w wieku podeszłym nie powinno się kłaść nacisku na ścisłe wyrównanie glikemiczne – w przypadku tej populacji ograniczenie rozwoju odległych powikłań nie jest aż tak ważne. Stąd też PTD wskazuje, że w przypadku chorych w zaawansowanym wieku z wieloletnią cukrzycą i istotnymi powikłaniami o charakterze makroangiopatii (przebyty zawał serca lub udar mózgu) docelową wartością HbA1c jest wynik ≤ 8,0%.
Analogi długodziałające różnią się zasadniczo od insuliny ludzkiej o przedłużonym działaniu (NPH). Przede wszystkim ich stosowanie obniża ryzyko wystąpienia epizodów hipoglikemii, szczególnie bardzo groźnych epizodów niedocukrzenia w okresie nocnym.
Obecność analogów długodziałających na liście 75+ stwarza możliwość bezpłatnego zastosowania tych leków u pacjentów w wieku podeszłym. Analogii długodziałające mogą być wykorzystane w tej grupie pacjentów tylko w sytuacji, gdy spełnią oni ogólne wymagania refundacyjne (takie same jak w całej populacji pacjentów z cukrzycą typu 2 w przypadku tych preparatów).
WARTO WIEDZIEĆ
Zatorowość płucna
Niewiele osób zdaje sobie sprawę, iż współistnienie u pacjenta unieruchomienia (np. po operacyjnym zespoleniu złamanej kończyny), spuchniętej łydki, otyłości i duszności może oznaczać śmiertelne zagrożenie – zatorowość płucną.
Aby zrozumieć temat zatorowości płucnej, najpierw należy przybliżyć zagadnienie zakrzepicy żył głębokich. To właśnie tam najczęściej powstaje zator, który następnie z prądem krwi przedostaje się do sieci naczyń płucnych. Zakrzepica żył głębokich to powstanie zakrzepu w układzie żył głębokich, najczęściej w kończynach dolnych. To jedna z dwóch (obok zatorowości płucnej) manifestacji żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej (ŻChZZ).
Czynnikami sprzyjającymi powstaniu zakrzepu w żyle są: zwolnienie przepływu krwi, unieruchomienie kończyny, przewaga czynników prozakrzepowych nad inhibitorami krzepnięcia i czynnikami fibrynolitycznymi (choroby zwane trombofiliami), uszkodzenie ściany naczyniowej (np. mikrourazy powstałe jako następstwo zabiegu operacyjnego).