DIABETYK POLECA

Do czego nam hemoglobina glikowana?

U osoby zdrowej, u której trzustka i komórki beta działają bez zarzutu, a także nie ma insulinooporności, średnia hemoglobina glikowana powinna wynosić ok. 5%.

Oczywiście w idealnym scenariuszu, osoba z cukrzycą kontroluje swoje glikemie (czy to insuliną, czy tabletkami, czy dietą) tak perfekcyjnie, że wartość jej HbA1c jest taka sama jak u osoby zdrowej. Niestety, szczególnie przy cukrzycy typu 1, która charakteryzuje się całkowitym lub znacznym brakiem własnej insuliny produkowanej przez komórki beta trzustki, nie można porównywać manualnego dostarczania insuliny (za pomocą wstrzykiwacza lub pompy insulinowej) do super-inteligentnego i precyzyjnego automatu, jakim jest zdrowy organizm (i komórki beta). Na razie nie można niczym zastąpić zdrowej trzustki, a dostarczanie insuliny prowadzące do świetnych glikemii wymaga ogromnego wysiłku i zaangażowania. Dlatego rzadko się zdarza, że „idealna samokontrola” trwa dłużej niż kilka dni czy miesięcy. Między innymi dlatego też normy dla osób z cukrzycą są nieco inne (podwyższone), niż dla osób zdrowych.


ROZWAŻANIA O CUKRZYCY

Poradnik insulinobiorcy

Insulinę podajemy w górną okolicę ramienia, w przednią i boczną powierzchnie uda, w brzuch (poza okolicą 5 cm wokół pępka) oraz w pośladki.

Miejsce iniekcji wpływa na to, jak szybko insulina dostanie się do krwiobiegu. Najszybciej wchłania się insulina podana w brzuch, trochę wolniej – w ramiona, dłużej – w uda, a najdłużej – w pośladki. W przypadku insulin analogowych miejsce podania nie ma zbyt wielkiego znaczenia dla szybkości ich wchłaniania. Miejsca wstrzyknięć należy zmieniać w obrębie danego „obszaru” (np. w obrębie brzucha). Kolejne wkłucia najlepiej wykonywać w odległości około jednego centymetra od miejsca poprzedniej iniekcji, aby zapobiegać powstawaniu przerostów (zgrubień tkanki podskórnej, tworzących na zewnątrz widoczne uwypuklenia).


POD LUPĄ

Witamina D – ile, dla kogo, kiedy?

Oprócz wpływu na gospodarkę wapniowo-fosforanową witamina D odgrywa bardzo istotną rolę w reakcjach immunologicznych naszego organizmu i na tej drodze wywiera działanie zapobiegające rozwojowi infekcji, chorób autoimmunologicznych oraz nowotworów.

Wykazano, że niedobór witaminy D sprzyja rozwojowi schorzeń o charakterze immunologicznym, takich jak toczeń rumieniowaty, cukrzyca typu 1, stwardnienie rozsiane oraz nieswoiste zapalenie jelit.

Jej ochronne działanie jest związane z oddziaływaniem na produkcję cytokin. Niektóre badania epidemiologiczne wskazują, że schorzenia autoimmunologiczne, takie jak stwardnienie rozsiane, reumatoidalne zapalenie stawów, cukrzyca typu 1 czy nieswoiste zapalenie jelit występują częściej w krajach o słabszym nasłonecznieniu. Przeprowadzono też badania naukowe wskazujące, że witamina D ma działanie zmniejszające ryzyko rozwoju raka sutka, jelita grubego oraz raka gruczołu krokowego.

Magazyn społeczno-medyczny

Diabetyk

Zachęcamy do zapoznania się z poprzednimi numerami naszego miesięcznika.
Skip to content