DIABETYK POLECA
Obliczamy wymienniki białkowo-tłuszczowe
Białka i tłuszcze – do niedawna w ogóle nie brane pod uwagę w kalkulacji dawki insuliny – od jakichś dziesięciu lat są uwzględniane głównie u osób stosujących pompy insulinowe. Niektórym ich obliczanie spędza sen z powiek (ile jeszcze można wyliczać?!), a dla innych to jedna z najskuteczniejszych strategii poprawy wyników samokontroli i odkrycie na miarę glukometru.
Dawkę insuliny na wymienniki białkowe-tłuszczowe wylicza się dokładnie na tej samej zasadzie co przy obliczaniu dawki insuliny na WW. Mamy określony wskaźnik insulina–wymiennik, przez który mnożymy liczbę WBT. U dzieci stosuje się zazwyczaj dokładnie ten sam przelicznik co na wymienniki węglowodanowe (jeśli wskaźnik insulina–wymiennik wynosi 1,2 j insuliny, to oznacza, że dokładnie tyle samo insuliny potrzeba na każdy
jeden WBT). U dorosłych część lekarzy zaleca podawanie połowy przelicznika (czyli jeśli mam przelicznik 1,2 na WW, to na WBT 0,6), ale wielu uważa, że lepiej pasuje im metoda zalecana dzieciom.
ABC INSULINOTERAPII
Ćwiczenia na siłowni a insulinoterapia
Wcześniej uważano, że diabetyk nie powinien ćwiczyć na siłowni, gdzie dźwiga się ciężary i robi tzw. masę. Jednak – jak wszystko – także to podejście się zmieniło.
Siłownia to nie tylko robienie – kolokwialnie mówiąc – karku, bicepsa i kaloryfera, ale szereg rożnych ćwiczeń z obciążeniami (lub bez), dostosowanych do stanu zdrowia i sprawności fizycznej. Na siłowni można trenować ciało, zwiększać wydolność organizmu, a nie tylko dźwigać ciężary. Ćwiczeń z obciążeniami powinny bezwzględnie unikać osoby mające różne postaci retinopatii. Także pacjenci z problemami kardiologicznymi muszą zasięgnąć porady lekarza, jakie ćwiczenia na siłowni mogą wykonywać (i czy w ogóle). Kluczem do sukcesu jest tu przede wszystkim rozsądek i profesjonalne zalecenia (lekarz, trener, rehabilitant).
POD LUPĄ
Leki przeciwalergiczne
Substancje chemiczne (np. składniki detergentów czy metali) oraz bardziej złożone struktury (np. pyłki roślin) dla większości ludzi są obojętne, jednak u alergików wywołują szereg reakcji angażujących układ odpornościowy, takich jak katar, łzawienie, kaszel, świąd, wysypka czy obrzęk. W ostatnich latach liczba alergików rosła niemal lawinowo. Szacuje się, że w Polsce 10% populacji cierpi na alergiczny nieżyt górnych dróg oddechowych.
Zdecydowanie największą grupą leków przeciwhistaminowych bez recepty są leki drugiej generacji. Dominują tutaj przede wszystkim dwie substancje: cetyryzyna i loratadyna. Stosuje się je w leczeniu alergicznego nieżytu nosa i błon śluzowych, zarówno sezonowego, jak i całorocznego. Pomocne są też w alergicznym zapaleniu spojówek, gdyż wyraźnie zmniejszają łzawienie i uporczywy świąd. Znalazły również swoje zastosowanie w leczeniu ostrej i przewlekłej pokrzywki. Pomocniczo sięga się po nie przy atopowym zapaleniu skóry, sezonowej astmie oskrzelowej oraz w łagodnej astmie całorocznej.