DIABETYK POLECA
Jak wyliczyć dawki insuliny na węglowodany?
Węglowodany jako takie zazwyczaj znajdują się także w większości naszych posiłków – jeśli na śniadanie jemy kanapki z masłem i żółtym serem, a na obiad np. mięso z ziemniakami, to każdy z tych posiłków będzie mieszany, a więc będzie zawierał i białko, i tłuszcz, i węglowodany.
Wpływ spożytych węglowodanów na stężenie glukozy we krwi (i tempo jej wzrostu) będzie też zależeć od tego, czy spożywamy węglowodany złożone, czy proste, oraz jaki indeks i ładunek glikemiczny ma dany produkt. W ogromnym skrócie, węglowodany proste mają w sobie produkty zawierające głównie sam cukier i białą mąkę, a węglowodany złożone są bardziej skomplikowanymi związkami zawartymi np. w owocach, warzywach, kaszach, otrębach czy płatkach owsianych. Cukry proste szybciej podnoszą glikemię, więc lepiej nadają się przy niedocukrzeniu. Tak samo indeks i ładunek glikemiczny – im wyższe w danym produkcie, tym szybciej stężenie glukozy we krwi będzie rosnąć.
POD LUPĄ
Rzucamy palenie
Jak diabetyk powinien rzucić palenie? Chciałoby się powiedzieć: szybko, ale zbyt gwałtowne zerwanie z nałogiem może doprowadzić do zmian metabolizmu organizmu, które utrudnią kontrolę glikemii. Z rozwagą należy podejść do stosowania środków farmakologicznych, które można obecnie kupić bez recepty w aptekach. Osoby chore na cukrzycę muszą najpierw porozmawiać z lekarzem lub farmaceutą. Najpierw należy bowiem ustalić poziom uzależnienia (liczba papierosów wypalanych jednego dnia), a także ocenić, czy nie istnieją przeciwwskazania do stosowania określonych preparatów umożliwiających rzucanie palenia.
Wśród wielu technik walki z uzależnieniem od papierosów metody farmakologiczne zdecydowanie najbardziej podnoszą szanse na trwałe zerwanie z nałogiem. Część tabletek można kupić bez recepty, podczas gdy niektóre wydawane są z przepisu lekarza.
ABC INSULINOTERAPII
Zimowe spacery a leczenie insuliną
Decydując się na planowe lub spontaniczne spacery po zaśnieżonych nawierzchniach, w niskich temperaturach, powinniśmy mieć na względzie, że taki spacer będzie wymagał większego wysiłku. Może się również okazać, że dystans trzeba będzie skrócić ze względu na utrudnienia: zaspy, oblodzenie chodnika itp. Zatem, kontrolując stężenia glukozy we krwi, wiemy, czy możemy podjąć jakiś wysiłek fizyczny bez narażania się na kłopoty. Chodzenie po śniegu można praktykować, gdy glikemia wynosi powyżej 100 mg/dl i poniżej 140 mg/dl.
W przypadku cukrzycy typu 2, gdy insulinoterapia opiera się na modelu konwencjonalnym (jedno, dwa wstrzyknięcia z insuliną), zaleca się spacerowanie również w przypadku podwyższonych wartości. Aktywność fizyczna usprawnia działanie insuliny i pomaga obniżyć poziom glukozy we krwi. Wpływa też korzystnie na przełamywanie insulinooporności.