Wrześniowy numer Diabetyka
POCZYTALNIA
Naturalna walka z wysokim cholesterolem
Zaburzenia lipidowe u diabetyków
Wysiłek fizyczny zmniejsza sztywność tętnic
Wysoka temperatura a choroby układu krążenia
Ciśnienie krwi podczas podróży lotniczych
Fenofibrat przy niewydolności krążenia
TEMAT NUMERU
Niewydolność krążenia przy cukrzycy
Zarządzanie ryzykiem niewydolności krążenia
ROZWAŻANIA O CUKRZYCY
Terapia wysiłkiem fizycznym przy cukrzycy
Piramida życia w zgodzie z cukrzycą (cz. 5) – Odpowiedzialność za leczenie cukrzycy
POD LUPĄ
Czy cynk wzmacnia odporność?
Kontrola zdrowia od podstaw
Gdy ucho boli…
LEKARZ ODPOWIADA
Skojarzenie insuliny i analogów GLP-1
ZDROWO ŻYWIENIOWO
Lunchbox do szkoły i do pracy
Zioła włoskiej kuchni
Przepisy kulinarne
BLIŻEJ NATURY
Niezłe ziółko… Dziewanna
ZADBAJ O SIEBIE
SOS dla skóry po lecie
TEMAT NUMERU
Niewydolność krążenia przy cukrzycy
Niewydolność krążenia jest coraz częstszym powikłaniem u pacjentów z cukrzycą typu 2 oraz typu 1. Częstość występowania tego schorzenia u diabetyków sięga 22%, a liczba chorych na całym świecie stale wzrasta.
Najnowsze dane naukowe wskazują, że niewydolność krążenia może się rozwinąć u osób z cukrzycą nawet przy braku takich tradycyjnych czynników ryzyka, jak nadciśnienie tętnicze, choroba wieńcowa czy choroby zastawek serca.
Biorąc pod uwagę, że w ciągu ostatniej dekady częstość występowania cukrzycy, zwłaszcza typu 2, wzrosła o 30% na całym świecie, obciążenie systemów opieki zdrowotnej związane z niewydolnością krążenia będzie nadal rosło. U osób z cukrzycą zaleca się wykonywanie co najmniej raz w roku pomiaru stężenia peptydów natriuretycznych oraz troponin sercowych, w celu wykrycia wczesnego stadium niewydolności krążenia oraz prognozowania ryzyka progresji do objawowych stadiów choroby.
ROZWAŻANIA O CUKRZYCY
Terapia wysiłkiem fizycznym przy cukrzycy
Wysiłek aerobowy (tlenowy) o umiarkowanej do dużej intensywności wiąże się ze znacznie niższym ryzykiem sercowo-naczyniowym i mniejszą ogólną śmiertelnością u osób z cukrzycą.
Niedawno przeprowadzone badanie obserwacyjne dorosłych z cukrzycą typu 1 sugerowało, że większa aktywność fizyczna przyczyniła się do zmniejszenia śmiertelności z przyczyn sercowo-naczyniowych u pacjentów z przewlekłą chorobą nerek i bez niej (obserwacja trwała 11,4 roku). Ponadto wykazano, że u osób z cukrzycą typu 2 zaplanowany, ustrukturyzowany wysiłek fizyczny, trwający co najmniej 8 tygodni, obniża hemoglobinę glikowaną (HbA1c) średnio o 0,66%, nawet jeśli nie wpłynął na znaczące zmniejszenie ich masy ciała. Aktualne badania pokazują, że wysiłek fizyczny może poprawić kilka ważnych parametrów, takich jak poziom triglicerydów i cholesterolu LDL („złego”), obwód talii i masa ciała.
W przypadku dorosłych z cukrzycą typu 2 sesje ćwiczeń tlenowych powinny trwać co najmniej 10 minut dziennie, z celem do osiągnięcia ok. 30 min (lub więcej)/dzień, przez większość dni w tygodniu. Codzienną aktywność, a przynajmniej co drugi dzień, zaleca się także w celu zmniejszenia insulinooporności. Ćwiczenia oporowe (siłowe) z niedużymi obciążeniami warto wykonywać 2–3 razy w tygodniu.
POD LUPĄ
Kontrola zdrowia od podstaw
Badania służą nie tylko diagnostyce chorób, wyjaśnianiu przyczyn różnych dolegliwości czy złego samopoczucia, ale są też źródłem informacji na temat naszej ogólnej kondycji zdrowotnej, nadmiarów i niedoborów witamin i minerałów, które początkowo nie dają objawów chorobowych, ale z czasem mogą się manifestować pod postacią różnych dolegliwości. Badania pozwalają też wychwycić schorzenia na początkowym etapie ich rozwoju, a więc mają duże znaczenie prewencyjne. Badania krwi powinny być wykonywane na czczo – nie należy spożywać posiłków i jakichkolwiek słodkich płynów w ciągu 12 godzin poprzedzających badanie.
Podstawowe badania, które warto systematycznie wykonywać to: morfologia, OB, badanie ogólne moczu, poziom glukozy, lipidogram, kreatynina, aminotransferazy (AlAt, AspAt) oraz elektrolity. Wyniki badań powinny zawierać zakresy normy obowiązującej w danej pracowni.
LEKARZ ODPOWIADA
Skojarzenie insuliny i analogów GLP-1
Skojarzone leczenie preparatami agonistów GLP-1 (inkretyny) i insuliną (lub analogami insuliny) powinno prowadzić do kilku korzyści. Po pierwsze do poprawy wyrównania cukrzycy przy nieznacznym wzroście ryzyka hipoglikemii, redukcji masy ciała i potencjalnej redukcji dawki dobowej insuliny (przeciwnie, duże dawki insuliny prowadzą do przyrostu masy ciała). Coraz częściej podkreśla się też ich długofalowe efekty – działanie ochronne wobec serca i nerek oraz redukcję ryzyka zgonu z przyczyn sercowo-naczyniowych. Wszystkie te cechy sprawiły, że na drabince terapeutycznej agoniści receptora GLP-1 wysforowali się przed insuliną, jako leki dodawane do środków doustnych w przypadku niewyrównania cukrzycy.
Z drugiej strony są to stosunkowo „młode” leki, których prawdziwą wartość będzie weryfikować szeroka praktyka kliniczna i pogłębione badania kliniczne. Z nowości, w USA pojawiają się wstrzykiwacze, które zawierają połączenie insuliny (analogu) i agonisty GLP-1 w stałej dawce (np. glargina + liksysenatyd).