Do tej pory rozpoczęcie leczenia cukrzycy typu 2 było zalecane dopiero po nieskutecznej terapii lekami doustnymi pochodzącymi z różnych grup. Rodzaj leków doustnych był okresowo zmieniany, a dawki tych leków stopniowo zwiększane, aż do momentu ich całkowitej nieskuteczności. Cały ten proces opóźniał rozpoczęcie leczenia insuliną. Insulinę włączano zazwyczaj po ok. 10–15 latach od rozpoznania cukrzycy. Opisany proces i postępowanie narażało diabetyków na wieloletnią niekontrolowaną lub słabo kontrolowaną hiperglikemię. Winą za zbyt późne włączenie insuliny można również obarczyć samych pacjentów, którzy w obawie przez insulinoterapią oddalają moment decyzji o jej podjęciu. A przecież wielu pacjentów, gdy już rozpoczną leczenie insuliną, twierdzą, że ich życie i samopoczucie uległo poprawie.
SZCZUPŁA SYLWETKA A LECZENIE INSULINĄ
Czy jest możliwe, aby utrzymywać szczupłą sylwetkę, mimo stosowania insuliny?
TAK. Zwłaszcza analogi insuliny włączone do terapii w niektórych aspektach mają przewagę nad klasycznymi insulinami ludzkimi. Cechą charakterystyczną leczenia analogami insuliny jest mniejsza częstość występowania hipoglikemii, elastyczne podejście do diety, liczby posiłków i pór ich spożywania, możliwość zjadania trzech posiłków dziennie bez konieczności spożywania przekąsek oraz brak przyrostu masy ciała. Analogi szybko działające działają natychmiast po podaniu i krótko. Nie trzeba więc spożywać przekąsek pomiędzy głównymi posiłkami, aby zabezpieczyć się przed hipoglikemią.
Ryzyko pojawienia się gwałtownego niedocukrzenia jest niewielkie, a wraz z nim napadów „wilczego głodu”, które u osób z cukrzycą są przyczyną zjadania dodatkowych ilości posiłków, i tym samym zbędnych kalorii.
Niekontrolowane pojadanie pomiędzy posiłkami szybko kończy się odkładaniem tkanki tłuszczowej i przybieraniem na wadze.
Nadwaga lub otyłość dotyczy aż 80% osób z cukrzycą typu 2. Jest to alarmująca wiadomość. Oba stany są niepożądane, a wręcz niebezpieczne, gdyż prowadzą do pogorszenia kontroli glikemii i zwiększenia ryzyka wystąpienia powikłań cukrzycy.
Jeśli możesz korzystać z bezpiecznych, dostępnych metod zmniejszających masę ciała, a następnie utrzymującycch ją w granicach normy, korzystaj z tego. Spadek masy ciała daje wymierne korzyści, m.in. powoduje obniżenie poziomu glukozy we krwi i pozwala zmniejszyć dawki leków przeciwcukrzycowych. Największą korzyść ma pacjent zyskujący właściwe wyrównanie metaboliczne.
mgr piel. Anna Chodkowska
Metformina to lek, którego główne działanie opiera się na obniżaniu podwyższonego stężenia glukozy we krwi. Zmniejsza wchłanianie glukozy z przewodu pokarmowego, hamuje wytwarzanie glukozy w wątrobie, jak również zmniejsza jej uwalnianie z tego narządu i zwiększa jej zużycie w tkankach. Ze względu na swoje właściwości poleca się go w cukrzycy typu 2, szczególnie u osób otyłych, u których występuje zmniejszona wrażliwość tkanek obwodowych na insulinę.
Istnieje ścisła zależność między stężeniem glukozy we krwi a ryzykiem rozwoju późnych powikłań cukrzycy. Im wyższa glikemia, tym większe ryzyko wystąpienia powikłań. Spadek masy ciała daje wymierne korzyści, m.in. powoduje obniżenie poziomu glukozy we krwi i pozwala zmniejszyć dawki leków przeciwcukrzycowych