Diabetyk | Terapia

POCZĄTKI NEFROPATII

U osób z cukrzycą, u których rozwija się nefropatia, dochodzi do zwiększonego wydalania albumin (30–300 mg na dobę). Gdy ilość ta jest większa, mamy do czynienia z makroalbuminurią, czyli proteinurią (białkomoczem). Przed wykonaniem testu należy pamiętać, że pewne okoliczności, jak np. wysiłek fizyczny, zakażenie układu moczowego, ciąża, a nawet spożycie dużej ilości białka, mogą przejściowo nasilić wydalanie albumin.

Dlatego zaleca się, aby test ten powtarzać kilkakrotnie i w ten sposób uniknąć przypadkowego rozpoznania. Objaw ten ma znaczenie prognostyczne, w cukrzycy typu 1 oznacza ryzyko rozwoju nefropatii, a w dalszej przyszłości niewydolności nerek. W przypadku cukrzycy typu 2 wskazuje także pośrednio na ryzyko powikłań naczyniowych, takich jak zawał mięśnia serca czy udar mózgu. Taki wczesny sygnał ostrzegawczy należy wykorzystać pozytywnie i podjąć stosowne leczenie. Postępowanie u pacjenta, u którego rozpoznana została przewlekła mikroalbuminuria, obejmuje bardzo staranne prowadzenie cukrzycy, leczenie nadciśnienia tętniczego, zaprzestanie palenia papierosów, leczenie zaburzeń lipidowych, unikanie leków o działaniu uszkadzającym nerki, leczenie zakażeń układu moczowego. W zaawansowanej postaci nefropatii pacjent powinien być prowadzony przez lekarzy diabetologa i nefrologa.

dr n. med. Piotr Barczyński