Diabetyk | Terapia
ZMIENNOŚĆ ZAPOTRZEBOWANIA NA INSULINĘ
HIPERGLIKEMIA Z NADMIARU KILOGRAMÓW
Winą za pogorszenie wyrównania metalicznego można obarczyć również przyrost masy ciała. Obliczając zapotrzebowanie danego pacjenta na insulinę, lekarz bierze pod uwag między innymi jego wagę. Każdy kilogram więcej może prowadzić do zwiększenia oporności insulinowej, a więc wzrostu zapotrzebowania na insulinę. Okres jesienno-zimowy sprzyja przyrostowi masy ciała, a to może spowodować rozchwianie cukrzycy. Dlatego tak wiele się mówi o utracie zbędnych kilogramów u osób otyłych jako pierwszym celu terapeutycznym.
Osoby otyłe mają większe problemy z utrzymaniem normoglikemii. Szczególnie dotyczy to mężczyzn i typu otyłości w kształcie jabłka, której towarzyszy wysoki stopień oporności na insulinę. W ostatnich latach wiele uwagi poświęca się insulinom, których jedną z zalet jest skuteczniejsza kontrola masy ciała. Chodzi tu o analogi insuliny, dzięki którym udaje się osiągać należną masę ciała i ją utrzymywać. Stosując analogi insuliny, można ograniczyć ilość spożywanych posiłków (do trzech na dobę) i ich kaloryczność.
Obniżenie masy ciała działa korzystnie na stan zdrowia pacjenta z cukrzycą, gdyż zmniejsza insulinooporność.
SKOKI WYWOŁANE STRESEM
Wrogiem normoglikemii jest również stres, który powoduje wzrost oporności komórek na insulinę. W sytuacji stresu już po 5–10 minutach obserwuje się wzrost stężenia hormonów stresu działających przeciwnie do insuliny (antagonistów): adrenaliny i noradrenaliny. Stres powoduje również stopniowe uwalnianie kortyzolu (nazywanego hormonem stresu), który wpływa na zwiększanie oporności insulinowej. W odpowiedzi na zachodzące zmiany pacjent powinien zareagować wstrzyknięciem zwiększonej dawki insuliny umożliwiającej uzyskanie prawidłowego stężenia glukozy we krwi.