1. Home
  2. »
  3. Cukrzyca typu 2
  4. »
  5. Decyzyjny oportunizm

Decyzyjny oportunizm

Niezbędna do życia insulina

W pierwszej kolejności należałoby zadbać o edukację – uświadomienie diabetykom celu stosowania insuliny. U osoby bez cukrzycy insulina jest wydzielana do krwi w dwóch fazach. Pierwsza polega na podstawowym wydzielaniu insuliny do krwi w pewnych stałych ilościach (baza), natomiast druga – na wydzielaniu tegoż hormonu w ilości adekwatnej do wielkości, zawartości i czasu spożywania posiłków (bolus). Obie fazy stanowią precyzyjny i doskonały mechanizm. Pełni on niezwykle istotną funkcję w utrzymaniu równowagi stężenia glukozy we krwi zarówno w okresie po posiłkach, jak i w okresie głodzenia. Po spożyciu posiłku stężenie insuliny szybko się zwiększa mniej więcej 3–5-krotnie.

Im szybciej insulina przedostaje się do krwi, tym wzrost wartości glikemii jest mniejszy. W warunkach fizjologii i zdrowia ważne jest, aby obniżyć stężenie insuliny do wartości sprzed posiłku po upływie ok. 1–2 godzin. Osoba chora na cukrzycę powinna starać się zrozumieć działające w organizmie mechanizmy i być świadoma, że wprowadzając insulinę do leczenia, staramy się naśladować fizjologiczny rytm wydzielania hormonu.

W naturalnym rytmie

Od 1922 r., kiedy to udało się zastosować insulinę w zastrzyku, wiele się zmieniło na korzyść w życiu osób chorych na cukrzycę. Opisany powyżej mechanizm działania insuliny w organizmie najlepiej naśladują analogii insuliny. Chodzi o analogi szybko działające, mieszanki analogowe oraz analogi długo działające.

Analogi długo działające, dostarczane organizmowi z zewnątrz (za pomocą wstrzykiwacza), są odpowiednikiem podstawowego stężenia insuliny we krwi. Mieszanki analogowe oraz analogi szybko działające odtwarzają zaś wydzielanie insuliny poposiłkowej.

Analogi szybko działające, które wchodzą również w skład mieszanek analogowych, działają do pięciu godzin – zatem dłużej niż insulina zdrowego człowieka. Niemniej jednak analogi szybko działające są bardzo bliskie „fizjologicznego ideału”, zapewniając właściwy przebieg procesów gospodarki węglowodanowej u osób z cukrzycą.

Warto, aby diabetycy obawiający się zastrzyków, uświadomili sobie, że przy ich schorzeniu leczenie jest absolutnie niezbędne, a wykonywanie iniekcji insuliny to nie fanaberia lecz potrzeba lecznicza. Niestety, obserwuje się powszechnie, że świadomość choroby i jej konsekwencji dla zdrowia przychodzi dopiero wraz z wystąpieniem powikłań. Lęk przed zastrzykami negatywnie blokuje możliwość zastosowania skutecznej terapii. Warto porozmawiać z lekarzem lub pielęgniarką, którzy wyjaśnią szczegóły insulinoterapii i odpowiedzą na nurtujące pytania. Zatem życzę odwagi i powodzenia przy podejmowaniu decyzji, nie ma bowiem nic ważniejszego niż własne zdrowie.

mgr piel. Anna Chodkowska

Facebook
Twitter
LinkedIn
WhatsApp
Email

NAJNOWSZE

Skip to content