Niektórzy lekarze preferują podawanie mieszanki zawierającej insuliny o dwóch fazach uwalniania: szybkiej i wydłużonej – tzw. mieszanki analogowej. Faza szybka działa tuż po kolacji, obniżając glikemię poposiłkową. Faza wydłużona pokrywa zapotrzebowanie na insulinę w ciągu całej nocy. Celem takiego postępowania w przypadku cukrzycy typu 2 jest osiągnięcie prawidłowego poziomu glukozy we krwi na czczo następnego dnia. Insulina hamuje bowiem wątrobową produkcję glukozy. Wydłużone działanie analogów ma również korzystny wpływ na tzw. zjawisko Somogyi oraz hiperglikemii o świcie.
Stosowanie mieszanki analogowej raz dziennie na początku insulinoterapii ma również znaczenie psychologiczne – łatwiej zaakceptować jedno wstrzyknięcie. Gdy przychodzi moment na zintensyfikowanie leczenia, ani pacjent ani lekarz nie będą mieli trudności z podjęciem decyzji o włączeniu kolejnego wstrzyknięcia. Jeśli diabetyk raz nauczy się stosowania mieszanki analogowej, po włączeniu dodatkowej iniekcji nie będzie miał trudności z opanowaniem kolejnej umiejętności. Osoby w starszym wieku znacznie gorzej przyswajają nowe wiadomości. Proces edukacji zachodzi w tej grupie dłużej, dlatego im prostsze zasady leczenia, tym lepiej.
Dwa wstrzyknięcia na dobę
W tym schemacie wykorzystuje się podawanie mieszanki analogowej rano i wieczorem. Dwufazowy analog insuliny podaje się tuż przed posiłkiem, w jego trakcie lub po posiłku (do 10 minut). Aby pacjent mógł łatwiej zapamiętać schemat, stosuje się następującą zasadę „Jest posiłek, podaję insulinę. Nie ma posiłku, nie ma insuliny”.
W leczeniu za pomocą analogu zaleca się spożywanie trzech posiłków dziennie, bez konieczności zjadania przekąsek. Przy trzech posiłkach istnieje szansa, że pacjenci nie będą dojadać, a tym samym dostarczać organizmowi zbyt dużej ilości niepotrzebnych kalorii, co może skutkować wzrostem masy ciała. Każdy dodatkowy kilogram pogarsza wyrównanie cukrzycy. Osoby chore na cukrzycę typu 2 mają ogromne trudności z utratą nadmiernych kilogramów. Uznaje się więc, że zalecenie spożywania mniejszej ilości jedzenia w postaci trzech posiłków dziennie jest dla nich korzystnym rozwiązaniem.
Wstrzyknięcia wielokrotne
Ten schemat insulinoterapii należy do metody intensywnej w leczeniu cukrzycy. Polega na stosowaniu analogów szybko i długo działającego. Analog szybko działający wstrzykuje się przy posiłku, co bardzo upraszcza „procedurę”. Czas jego działania to około pięć godzin (najbardziej intensywnie – do 2–3). Przy jego stosowaniu zaleca się spożywanie trzech głównych posiłków na dobę. W sytuacji, gdy pacjent zje nieplanowany dodatkowy posiłek, może dostrzyknąć odpowiednią dawkę, dobieraną indywidualnie. Tę dawkę przyjmuje się zazwyczaj wtedy, gdy wartość odżywcza spożytego jedzenia przekracza 10 g węglowodanów – czyli 1 wymiennik węglowodanowy (1 WW). Insulinoterapia oparta na wielokrotnych wstrzyknięciach wymaga podawania również analogu długo działającego na noc, około godz. 21.00. Ten rodzaj insuliny charakteryzuje się bezszczytowym profilem działania, dzięki czemu wyeliminowano ryzyko występowania niedocukrzenia ok. 3.00 w nocy. Intensywna insulinoterapia jest schematem, który najlepiej naśladuje wydzielenie naturalnej insuliny. Zastosowanie go w przypadku cukrzycy typu 2 jest możliwe jedynie u osób właściwie przeszkolonych i przygotowanych do prowadzenia intensywnej samokontroli. Pacjenci ci samodzielnie decydują o dawkach insuliny podawanych przed posiłkami, mając w ten sposób wpływ na wielkość i czas spożywanego jedzenia.